Życie, kotq

Po pokoju roznosi się donośny dźwięk bijącego zegara. Ignoruję go. Nic do mnie nie dociera. Zamyślona wpatruję się w ciemny obiekt za oknem. To chyba znak drogowy. Jest zbyt ciemno, bym mogła ocenić. Po krótkim czasie rozmyślań dochodzę do wniosku, że to nieistotne. Teraz moją uwagę przyciągają moje ręce, nadgarstki. Poranione, pocięte, a jednak wciąż piękne. Ten widok przywołał bolesne wspomnienia. Mrok w pokoju potęguje moje odczucia.
Było słoneczne popołudnie, wracałam właśnie ze szkoły. Do domu odprowadzał mnie chłopak, Filip. Szliśmy trzymając się za ręce. Kiedy byliśmy blisko siebie czułam się wspaniale, niczego więcej nie pragnęłam. Jednak kiedy zobaczyłam z oddali swój dom uśmiech prędko zszedł mi z twarzy. No tak. Trzeba wracać do domu. Filip zorientował się o co chodzi. Pocieszająco ścisnął moją dłoń dodając mi otuchy.
-Muszę już iść. - powiedziałam cicho
W oczach miałam łzy. Choć z całych sił próbowałam się nie rozpłakać nie bardzo mi to wychodziło. Miałam złe przeczucia. Byłam pewna, że to, co niebawem zobaczę nie będzie wesołym widokiem. Po raz ostatni spojrzałam w jego brązowe oczy tego dnia. Pozornie odważnym krokiem ruszyłam zmierzyć się z rzeczywistością.
Wzięłam głęboki oddech i przekroczyłam próg domu. Moje zmysły natychmiast zarejestrowały znajomy swąd alkoholu. Weszłam w głąb mieszkania. Było cicho. Zbyt cicho. Zawsze kiedy wracałam po domu latały talerze, kubki, był jeden wielki wrzask i hałas. Dzisiaj była cisza. Weszłam do ich pokoju. Jednak by móc to zrobić musiałam zatkać nos. Nienawidziłam alkoholu. Rozejrzałam się po pokoju. Na krześle niestabilnie siedział ojciec, mama leżała na podłodze. Z głowy leciała jej krew.
-Mamo! - krzyknęłam ignorując nieprzyjemny zapach.
Podbiegłam do niej i chwyciłam ją za rękę. Spojrzałam oskarżającym wzrokiem na tatę.
-Co jej zrobiłeś?! - Moja złość. Mój ból. To nie do opisania.
Ojciec wydusił z siebie kilka niezrozumiałych słów. Zignorowałam go.
Wyjęłam telefon z tylnej kieszeni spodni i zadzwoniłam po pogotowie. Przyjechało po dziesięciu minutach. Pojechałam z nimi do szpitala, a po tatę przyjechała policja i zabrała na izbę wytrzeźwień. Będzie mógł w spokoju przemyśleć to, co zrobił. W moim sercu tliła się iskierka nadziei, że zrozumie i się zmieni. Po moich policzkach spłynęło kilka łez.
Droga do szpitala nie zajęła nam dużo czasu. Karetka pędziła z zawrotną jak dla mnie prędkością, samochody zjeżdżały na pobocze by zrobić jej miejsce na wąskiej drodze. Sanitariusze działali profesjonalnie, nim się obejrzałam mama leżała już na sali podłączona do różnych maszyn. Wszędzie biało. Podobno biały kolor wpływa pozytywnie na nasze zdrowie. Szkoda, że nie na moją psychikę. Ten kolor bardzo mnie przybijał.
Siedziałam przy łóżku mamy trzymając ją za rękę. Otarłam oczy i wróciłam do rzeczywistości. Mamy ze mną już nie ma, a to ona była dla mnie podporą. Wiem, że mnie kochała. Zawsze mnie broniła często płacąc za to siniakami na ciele. Od wypadku minęły trzy lata, a ja muszę sobie radzić sama. Nie daję rady. Mam zbyt słabą psychikę. Nie chcę tego. Po co mam żyć? Dla kogo? Skoro mamy już nie ma... Nikt mnie nie potrzebuje, więc po co? Nie wiem czemu wciąż istnieję. Tak zastanawiając się nad sensem mojego istnienia coś do mnie dotarło.
Przecież nie muszę tak żyć. Mogę uciec. Pójdę do Filipa. Przenocuję u niego trochę, a potem coś się wymyśli. Mam siedemnaście lat, niedługo skończę osiemnaście, więc będę pełnoletnia. Znajdę pracę, może się komuś przydam. Że też wcześniej na to nie wpadłam! Nie wiem skąd ten napad optymizmu u mnie, ale wiem, że nie mogę go zmarnować. Najwyższy czas wziąć sprawy w swoje ręce, a nie użalać się nad sobą. Chcę zrobić tak, by mama mogła być ze mnie dumna. Okaleczanie się? Jaka ja byłam głupia! Rany na ciele, krew spływająca po moich rękach przynosiła ukojenie, ale nie zmieniała przeszłości, nie miała wpływu na teraźniejszość ani na przyszłość. Otarłam łzy po czym podniosłam się z podłogi i chwiejnym krokiem ruszyłam w stronę łazienki. Spojrzałam na swoje odbicie w lustrze. Blada z cieniami pod oczami, tłustymi włosami i na dodatek zasmarkana małolata. Ale to się zmieni. Korzystając z okazji, że nie ma nikogo w domu wzięłam kąpiel. Po wykonaniu kilku podstawowych czynności wyglądałam o niebo lepiej. Moje ciemne włosy lekko falowały, twarz wyglądała zdrowiej a cienie nieco zbladły. Umyłam zęby, uśmiechnęłam się sama do siebie.
Spakowałam najpotrzebniejsze rzeczy i wyszłam z domu. Ruszyłam przed siebie mając nadzieję, ze kiedyś spotka mnie jeszcze odrobina szczęścia. Życie jest zbyt cenne, nie mogę z niego tak po prostu zrezygnować...

Love, love, love

Był początek wakacji. Siedziałam w swoim pokoju i myślałam o życiu. Życiu ? To takie ogóle sformułowanie. Myślałam o Nim.  Kim On jest ? Ma na imię Ethan, chodził wraz ze mną do szkoły artystycznej. Jest uroczym chłopakiem z lśniącą blond grzywką. Kocham go całym sobą. Ale ostatnio nasze relacje nieco się skomplikowały. Nim się obejrzałam już zanurzyłam się we wspomnieniach. To wszystko działo się, kiedy rok szkolny trwał w najlepsze.
  Przyszedł do mnie po lekcjach i oświadczył, że musimy pogadać. W jego ustach ,, musimy pogadać'' brzmi jak ,,Houston, mamy problem''. Nie poprawiło mi to nastroju. Poszliśmy do parku. To jedyne tak spokojne miejsce, które pozwoliłoby nam porozmawiać bez przeszkód. Usiedliśmy na ławce tuż obok fontanny z której tryskała woda. Wpatrywałam się w strużki wody jak w obrazek. Po chwili Ethan się odezwał.
  - Nathalie - spojrzałam na niego - Muszę wyjechać.
Z początku nie zrozumiałam o czym on do mnie mówi. Kiedy to w końcu do mnie dotarło poczułam, jak mój mały, wspaniały świat zaczyna się rozpadać.
  - To przeze mnie - powiedziałam lodowatym tonem
Mimo, że nie było to pytanie Ethan i tak odpowiedział.
  - Tak, kochanie. - odwrócił wzrok jakby nie mógł patrzeć na moje cierpienie.
Zerwałam się z ławki.
  - Nie mów tak do mnie! Nie jestem twoim kochaniem! - wrzasnęłam i pobiegłam w stronę swojego domu.
Nie oglądałam się za siebie. Wiedziałam, że za mną nie pobiegł. Bo już go nie obchodziłam. Bo już mnie nie kochał.
Jak on śmiał mi coś takiego powiedzieć?! Jego ,,Tak, kochanie'' wciąż wirowało mi w głowie. Bezczelność.
Wyrwałam się z bolesnych wspomnień i wróciłam do rzeczywistości.
Siedziałam na podłodze w najciemniejszym kącie mojego pokoju. Jak zawsze, kiedy jestem zdołowana słucham smutnych piosenek, by poczuć się jeszcze gorzej... Nie mogło do mnie dotrzeć, że to co było już nigdy nie wróci. Dlaczego odszedł? Ja byłam w stanie wybaczyć to, że spoufalał się z moją siostrą, ale jak się okazało on nie był w stanie żyć w poczuciem winy... Położyłam się na podłodze, zwinęłam w kłębek i zaczęłam szlochać. Od kilku dni nie wychodzę z pokoju, nie mam ochoty widzieć się z kimkolwiek i nie chcę, by ktoś widział mnie w tym stanie. Nikt nie może wiedzieć, że tak naprawdę jestem strasznie słaba, że taki zwykły idiota może mnie tak zranić. Niech myślą, że jestem dzielna, niezależna i twarda. Moje rozmyślania przerwał dzwonek telefonu. Leniwym ruchem sięgnęłam telefon z szafki nocnej i odebrałam.

-Halo? - natychmiast rozpoznałam ten głos. Był nieco zniekształcony, ale i tak nie miałam z tym większych problemów.

-Co jest, Jess? - Jessica to młodsza o rok siostra Ethana.

Zaniepokoiło mnie to, że szlochała. Zaczęłam się martwić.

-Jess, co się stało?! - zaniepokojona krzyknęłam do telefonu

W odpowiedzi usłyszałam cichy szloch.

-Nath, on... On jest w szpitalu. Miał wypadek na skuterze, kiedy jechał do Ciebie, chciał z Tobą porozmawiać, ale... - urwała wybuchając płaczem.

-Gdzie? - spytałam krótko

-Na Biskupińskiej. Jest w stanie krytycznym.

Szybko się rozłączyłam. Zbiegłam po schodach na dół i wybiegłam z domu nic nie mówiąc rodzicom. Biegłam ile sił w nogach, chciałam jak najszybciej znaleźć się przy nim. Droga do szpitala zajęła mi 10 minut. Słońce zachodziło, a z nim powoli uciekało życie mojego ukochanego. Pani recepcjonistka powiedziała mi, że Ethan leży na OIOM'ie, więc czym prędzej tam poszłam. Za szybą zobaczyłam dwóch lekarzy i cztery pielęgniarki. Byłam tak przejęta, że nie zwracałam uwagi na detale, dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że wszystkie ściany są idealnie białe, a pościel na łóżkach ułożona w kostkę. Długo błądziłam zamglonym wzrokiem nim odnalazłam jego twarz. Do jego ciała podłączone były rozmaite maszyny, ale ja skupiłam się na jego wyrazie twarzy. Oczy miał zamknięte, lecz intuicja podpowiadała mi, ze on nie śpi. Poczułam czyjąś dłoń na ramieniu. Odwróciłam wzrok i zobaczyłam Jessicę.

-Lekarze mówią, że już z nim lepiej. Niedługo będziemy mogli wejść do niego, ale tylko na chwilę.

W chwili, gdy ona skończyła mówić z sali wyszedł lekarz i oświadczył, że jedna osoba może się z nim zobaczyć.

-Ethan odzyskał przytomność. Pytał o Panią – lekarz spojrzał na mnie wymownie. - Proszę wejść.

Ruchem dłoni zaprosił mnie do środka. Nieśmiało weszłam do pomieszczenia i usiadłam na stołku przy jego łóżku.

-Jestem – szepnęłam cicho chwytając jego dłoń.

-Nathalie – on również szeptał. - Dziękuję, że jesteś. Przepraszam.

Mówił z wielkim trudem, mimo to nie przerywałam mu.

-Przepraszam za to, że Cię raniłem. Bardzo Cię kocham.

-Cieszę się, że żyjesz – powiedziałam

Z trudem się zaśmiał.

-Najważniejsze, to nie dać się zabić od środka. Reszta idzie z górki.

Przepełniona radością, że znów jest przy mnie nachyliłam się nad nim i pocałowałam go. Spojrzałam w jego brązowe oczy. Świat przestał się liczyć, teraz ważny był tylko on.

-Szczęśliwych walentynek – powiedział z uśmiechem

Miał taki śliczny uśmiech, a kiedy to robił w jego policzkach pojawiały się urocze dołeczki.

Mimo powagi chwili wybuchnęłam śmiechem. Wtedy dotarło do mnie, że nig­dzie nie ku­pisz szczęścia, miłość da­je je gratis. 

----------------------------------------------------------------------------------------------

Część dalsza opowiadania, które kiedyś (dawno, dawno) wstawiłam : )

Cytaty, czyli brak pomysłów na notkę.

Hej.
Mam nadzieję, ze wybaczycie mi długą nieobecność. Egh... Dużo w moim życiu się działo, nie mogłam nic na to poradzić. Ale teraz jestem i postaram się sporo nadgonić ;) Na razie dam tylko kilka cytatów dotyczących miłości, ale jutro postaram się wstawić coś ekstra ;d

Cytaty:

- Gdzie jesteś?- Dokładnie tam, gdzie mnie zostawiłeś

Z oba­wy przed po­rażką, niszczy­my swo­je marze­nia, stając się ludźmi niespełnionymi... 

opi­sać można je­dynie nieszczęście.
przes­tań być nie­szczęśli­wym, to zrozumiesz.
MIŁOŚCI nie da się zde­finiować. brak miłości można.
kiedy pozbędziesz się bra­ku miłości, zrozumiesz.

Prędzej czy później zos­ta­wimy od­ciski palców na klam­ce którą po­win­niśmy na­cisnąć i wte­dy będą na­zywać to nies­pełnioną miłością. 

Pragnę Cię po wiel­kiemu cichu. Je­dyne co mi się ciśnie na us­ta, gdy pat­rzę na swo­je od­bi­cie w lus­trze to: "tchórz".

To niewiary­god­ne, jak można czuć się szczęśliwą przez ty­le lat, mi­mo ty­lu kłótni, ty­lu upier­dli­wości i tak nap­rawdę, kur­wa, nie wie­dzieć, czy to miłość czy nie. 

Kto miłości nie zna, ten żyje szczęśli­wy, i noc ma spo­kojną, i dzień nietęskliwy.

SZCZĘŚCIA nie da się zdefiniować.

Jak dotąd, dałem tyl­ko je­den dowód od­wa­gi: nie za­biłem się. 

Jutro postaram się coś dodać, ale teraz idę już, paa ;*